Wezwani do świętości

Katecheza (III/3): Rozpoznawanie wezwania do świętości.

Każdy człowiek dąży do szczęścia, choć to szczęście nie każdy tak samo rozumie.

Szczęście to:

skończyć szkołę :)

odpoczynek

sława (np. sportowcy, artyści...)

pieniądze

kariera

małżeństwo, rodzina

jedzenie, spanie

zbawienie

przyjaźń

…

Podstawowym zadaniem Kościoła jest uświęcenie człowieka, podprowadzenie go do źródeł łaski Bożej (sakramenty), pomoc w dotarciu do nieba!
Działalność dobroczynna nie jest celem samym w sobie, ale konkretnym sposobem realizacji przykazania miłości.

Wiara bez uczynków jest martwa
Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy [sama] wiara zdoła go zbawić? Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: «Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta!» - a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała - to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie. Ale może ktoś powiedzieć: Ty masz wiarę, a ja spełniam uczynki. Pokaż mi wiarę swoją bez uczynków, to ja ci pokażę wiarę ze swoich uczynków. Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz - lecz także i złe duchy wierzą i drżą.
Chcesz zaś zrozumieć, nierozumny człowieku, że wiara bez uczynków jest bezowocna? Czy Abraham, ojciec nasz, nie z powodu uczynków został usprawiedliwiony, kiedy złożył syna Izaaka na ołtarzu ofiarnym? Widzisz, że wiara współdziałała z jego uczynkami i przez uczynki stała się doskonała. I tak wypełniło się Pismo, które mówi: Uwierzył przeto Abraham Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość, i został nazwany przyjacielem Boga. Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary. Podobnie też nierządnica Rachab, która przyjęła wysłanników i inną drogą odprawiła ich*, czy nie dostąpiła usprawiedliwienia za swoje uczynki? Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków.

Jk 2, 14-26

Rola świętych

Bardzo długo nikt nie odważył się na zdobycie najwyższego szczytu świata. Kiedy jednak ktoś pierwszy tego dokonał bardzo szybko i wielu znalazło się takich, którzy powtórzyli ten wyczyn.

Bardzo niewielu ludzi potrafi zachwycić się wspaniałymi symfoniami patrząc jedynie na napisane nuty. Potrzeba kogoś, kto potrafi wykonać te utwory i ukazać ich piękno.

Rola świętych polega na ukazaniu jak słowa Ewangelii winny być realizowane w życiu, na ukazaniu piękna tych słów. Każdy z nich jest komentarzem przynajmniej do jednego wersetu Ewangelii.

Trzeba pamiętać, że my mamy naśladować Chrystusa, a nie świętych.

Istnieje zasadnicza różnica pomiędzy świętym a dobrym. Wystarczy być dobrym, aby się zbawić to pelagianizm (herezja V w.)

dobry ⊃ święty

"Bóg wybrał właśnie to… co niemocne, aby mocnych poniżyć, aby zawstydzić mędrców (1Kor 1,27).
Czyż święci są po to, ażeby zawstydzać? Tak. Mogą być i po to. Czasem konieczny jest taki zbawczy wstyd, ażeby zobaczyć człowieka w całej prawdzie. Potrzebny jest, ażeby odkryć lub odkryć na nowo właściwą hierarchię wartości (…)
Święci i błogosławieni stanowią żywy argument na rzecz tej drogi, która wiedzie do królestwa niebieskiego. Są to ludzie - tacy jak każdy z nas - którzy tą drogą szli w ciągu swego ziemskiego życia i którzy doszli. Ludzie, którzy życie swoje budowali na skale (…)
Co jest tą skałą? Jest nią wola Ojca, która wyraża się w Starym i Nowym Przymierzu. Wyraża się w przykazaniach Dekalogu. Wyraża się w całej Ewangelii, zwłaszcza w Kazaniu na górze, w ośmiu błogosławieństwach."

Jan Paweł II, Tarnów 10.06.1987 (3).

„Świętość to upodobnienie do Chrystusa przez miłość… Święci i błogosławieni ukazują drogę do zwycięstwa, które w dziejach człowieka odnosi Bóg.”

Jan Paweł II, Kraków, 22.06.1983

Na cóż potrzebne świętym wygłaszane przez nas pochwały, na cóż oddawana im cześć, na cóż wreszcie cała ta uroczystość? Po cóż im chwała ziemska, skoro zgodnie z wierną obietnicą Syna sam Ojciec niebieski obdarza ich chwałą? Na cóż im nasze śpiewy? Nie potrzebują święci naszych pochwał i niczego nie dodaje im nasz kult. Tak naprawdę, gdy obchodzimy ich wspomnienie, my sami odnosimy korzyść, nie oni. Co do mnie, przyznaję, że ilekroć myślę o świętych, czuję, jak się we mnie rozpala płomień wielkich pragnień.

Kazanie św. Bernarda, opata, LG IV, 1315.

Jeżeli się nie uduchowisz aż do ciała – wówczas ucieleśnisz się aż do duszy.

św. Augustyn (+430)

Wreszcie desakralizacja, która często przeradza się w "dehumanizację". Człowiek i społeczeństwo, dla którego nic już nie jest "święte" – wbrew wszelkim pozorom – ulega moralnej dekadencji.

Jan Paweł II, Divis in Misericordia, 12.

ks. Jan Twardowski, O umarłych, którzy się chwalą

Może umarli w niebie chwalą się, na co kto umarł:
- Ja umarłem na grypę.
- A ja na katar.
- A ja nie wiem na co, bo stale umiera się nie na to, na co się choruje.
- Mnie serce przestało bić.
- A mnie kopnął koń.
- A ja wyleciałem przez okno.
- Połknąłem igłę.
- Zakrztusiłem się ogórkiem.
- Umarłem, bo nie miałem lekarstwa.
- A ja umarłem, bo miałem za dużo lekarstw.
- Pomyliłem się i zatrułem się grzybami.
- A ja dlatego, że bawiłem się zapałkami i dom się spalił.
- A ja to nawet nie zauważyłem, kiedy umarłem.
Wszyscy jednak milkną, kiedy wychodzi Ojciec Maksymilian Kolbe, wydelegowany przez Anioła Stróża do piekła, Ojciec Kolbe, który nawet po ciemku nie stracił jasnej twarzy, i mówi:
- A ja umarłem dlatego, bo nie pamiętałem o sobie samym, ale o innych.

Ku refleksji…