św. Romuald, opat
19 czerwca – wspomnienie dowolne
Romuald z Camaldoli założyciel zakonu kamedułów, był synem księcia Rawenny. Urodził się ok. 952 roku. Prowadził życie pustelnicze, przez wiele lat wędrował szukając samotności i zakładając małe klasztory. Występował przeciw złym obyczajom współczesnych mu mnichów; sam wiódł życie cnotliwe i dążył do doskonałości. Zmarł około roku 1027.
Modlitwa
Boże, Ty przez świętego Romualda odnowiłeś w Kościele życie pustelnicze, † spraw, abyśmy wyrzekając się samych siebie i naśladując Chrystusa, * mogli osiągnąć Królestwo niebieskie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
Święty Romuald połączył życie pustelnicze z życiem zakonnym: najdoskonalszym uczniom pozwalał opuszczać mury klasztorne, osiadać w głębi lasu w osobnych domkach i tam pozostawać do śmierci. Tylko siedem razy na dobę mogli spotykać się w kościółku pod wezwaniem św. Antoniego Pustelnika na wspólne modlitwy, które rozpoczynały się o północy. Zachowywali oni ścisłe milczenie i post, a posiłki spożywali osobno, każdy w swoim domku. Chodzili boso i zapuszczali długie brody. Z czasem św. Romuald zmienił ich habity na białe na znak, że jak dzień jest jasny, tak i życie ich powinno być jasne. Za godło zakonu obrał dwa gołębie pijące z jednego kielicha, co miało symbolizować skojarzenie życia zakonnego z pustelniczym.